Blogs

Zoals al beschreven wil ik door middels van blogs jullie meenemen in mijn gedachtestroom. In mijn eerste Blog voor WES Coaching schreef ik ook over het psychische mishandeling.

Als je als kind in een niet veilige omgeving bent gehecht brengt dit veel in je teweeg. Wat ook in de volwassen jaren doorklinkt.
Een veel voorkomend thema is: leren grenzen stellen.

Dit vind ik een interessant thema, want zoals velen met mij heb ik hier zelf ook regelmatig mijn uitdagingen in. Er zijn mensen die hun eigen belang altijd voorop stellen en hierbij geen rekening houden met de andere persoon. Ze drukken altijd hun manier door en zo zal het gaan. Op zich in mindere mate is dit een kwaliteit. Al zag ik dat vroeger niet zo.

Ik probeerde teveel rekening te houden met de ander, maar of dat nou zo prettig was voor de ander. Dat “rekening” houden met de ander deed ik vanuit mijn jeugdtrauma. Tijdens mijn burn-out leerde ik dat als ik dacht dat ik aan een ander dacht, dat het vaak helemaal niet de behoefte van de andere persoon was. Echter was ik zo geprogrammeerd op altijd zorgen dat de ander comfortabel was dat ik er nooit bij stilstond hoe ik mij erbij voelde, maar ook vergat na te vragen bij de ander. Heb je hulp nodig? Hoe kan ik je helpen? Ongevraagde hulp is lang niet altijd gewenst. Sterker nog. Vaker niet dan wel.

Maar goed ik dwaal af. Er zijn ook veel mensen in mijn omgeving die gaan oefenen met grenzen stellen. En wat mij opvalt is dat het de mensen soms eenzamer maakt. Ze zijn zo hard aan het werk met grenzen stellen dat ze zo’n grote muur om zich heen bouwen dat ze er zelf niet meer door kunnen. En daardoor uit contact met hun omgeving gaan. Gevangen in hun eigen gebouwde muur. Uit angst zichzelf te verliezen als een ander in hun buurt komt met een vraag.

Zoveel mensen zijn uit contact met hunzelf. En in de weg zichzelf te vinden verliezen zij zich weer in het harde werk: grenzen stellen. Het lijkt mij heel vermoeiend….

Daarom help ik liever anderen om leren trouw te blijven aan hunzelf. In te checken bij hunzelf als er een vraag komt. En vanuit daar aan te geven of je wel of niet de ander kunt helpen bijvoorbeeld.

Lisette

Dit keer wil ik jullie graag meenemen in mijn gedachtestroom over ouders. Ik ben als kind opgegroeid met religie. We gingen naar de Baptistenkerk iedere zondag. We gingen bidden voor het eten en lazen iedere avond uit de kinderbijbel. Een keurig gezin zo op het oog.

In de bijbel staat het gebod: "Eer uw vader en uw moeder".

Maar wat als je ouders jou pijn doen zowel fysiek als psychisch. Geldt deze regel dan ook?

Als kind ben je geprogrammeerd om loyaal te zijn aan je ouders en dat je je ouders kunt vertrouwen. Bij je ouders ben je altijd veilig en ontvang je onvoorwaardelijke liefde.

Maar wat als je ouders hebt die hier misbruik van maken en dit vertrouwen beschamen?

Als je moeder je verteld dat je iets hebt gedaan waardoor je straf krijgt, maar in werkelijkheid heb je dit niet gedaan. Wat leert de moeder dan haar kind?

Om niet te vertrouwen op zijn of haar eigen waarnemingen. Hiermee word je onbewust van binnen geprogrammeerd voor misbruik. Het psychische geweld hiermee is enorm. Als ik voor mezelf bekijk hoeveel narigheid ik in mijn leven heb laten gebeuren, omdat ik dacht dat het aan mij lag. Of dat ik het wel verkeerd zou hebben begrepen. Dat is niet op één hand te tellen. Vertrouwen op mijn eigen waarnemingen was mij in mijn basisschooltijd al afgeleerd door mijn ouders.

Het heeft voor mij jaren geduurd voor ik doorhad dat mijn moeder zo gevaarlijk was. Ik was toen inmiddels een burn-out verder en in de 30. Nooit begreep ik waarom ik geen knuffels wilde van mijn moeder. En waarom ik zo naar en moe werd van haar aanwezigheid. Ik was boos op mijzelf dat ik niet van haar kon houden. En daarom wil ik graag anderen helpen die ook worstelen met deze gevoelens om te kunnen helen van dit geweld.

Mijn vader zijn geweld was veel zichtbaarder. Al was het als kind ook nog niet helder dat het ook anders kon zijn. Mijn vader heeft een bipolaire stoornis en in combinatie met een alcohol verslaving is dit toch wel een zeer onvoorspelbare combinatie. Mijn vader verloor regelmatig de realiteit en zijn geweld was zichtbaar, maar niet voor de buitenwereld.

Hij sloeg mijn zus en mij en jaagde achter ons aan. En als we iets deden wat hem triggerde? Dat kon iets simpels zijn als een klein geluidje. Dan kon het ook nog zijn dat je geliefde dieren gestraft werden voor jouw gedrag. Wat zijn gedrag mij leerde? Dat ik altijd op moest letten wat ik deed, want als ik een “foutje” maakte dan werden mijn geliefden gestraft. Ik bracht ongeluk. Hierdoor had ik geleerd dat men maar beter niet van mij kon houden, want dan kwam je automatisch in de problemen. Ik had jarenlang niet door dat ik de problemen niet veroorzaakte, maar dat mijn ouders dat waren. Ik groeide op met schaamte voor mijzelf. Angst voor het onvoorspelbare dat mijn “zijn” met zich mee bracht.

Hoewel ik erg bang was voor mijn vader en ik mij regelmatig op zolder verstopte. Zat ik ook uren onder die telefoon op zolder. Afvragend of ik de kindertelefoon mocht bellen, maar deed ik het niet. Als kind dacht ik dan steeds op repeat: “Nee er zijn kinderen die het veel erger hebben dan mij. Je moet niet zo zielig doen. Ze gaan je vast een zeur vinden als je belt. De kindertelefoon is niet voor mij bedoeld”.

Door het fysieke geweld werd ik op mijn 17e wakker geschud door een werkgever die een gesprek opving. Toen hij mij er in eerste instantie op wees werd ik zelfs boos op hem. Mijn ouders mishandelden mij niet! Zo beschermend en loyaal was ik naar mijn ouders. Toch was daar een zaadje gepland. En begon ik langzaam in te zien dat wat mijn vader deed niet oké was. Toen ben ik ook het huis uitgegaan. Met de “liefdevolle” boodschap van mijn moeder op zak: jij kan toch niet voor jezelf zorgen. Binnen een maand ben jij weer thuis.